Een culinaire kroegentocht: de lekkerste pinxos van San Sebastian

Samen met een goede vriend ben ik de auto in gestapt en zijn we vertrokken naar de gastronomische hoofdstad van Spanje: San Sebastian. Deze stad herbergt maar liefst drie restaurants met drie Michelinsterren, en zes restaurants met één of twee sterren. Omdat ik op een budget reisde heb ik deze restaurants niet bezocht, maar ben ik opgegaan tussen de locals in de oude binnenstad.

Het is traditie om hier naartoe te gaan voor een drankje en een hapje, voor je gaat dineren. Iedere tent heeft hier allerlei lekkernijen op de bar uitgestald. Deze lekkernijen heten 'pinxos'. Geen tapas, zoals veel toeristen denken. Pinxos zijn hapjes die geserveerd worden met wit (stok)brood, en je eet ze naast een drankje, het liefst cider. Je bestelt hier ook geen bord vol, zoals veel toeristen doen, maar je loopt van bar naar bar. Bij iedere bar bestel je een drankje en een hapje.

Dit vertelde barman Josef van The Parranda mij de eerste avond. Het is uit den boze om jezelf vol te stoppen in één restaurant. Om ons de weg te wijzen schreef hij zijn favoriete restaurants op een briefje, met wat we daar moesten bestellen. En zo waande mijn vriend en ik ons een weg door de oude binnenstad van San Sebastian, en veranderde onze avond in een letterlijk lopend buffet. We vertrouwden blind op de barman, en bestelden alles precies zoals hij het had aangegeven. Zonder te weten wat we precies gingen bestellen. Dit is het verslag van onze culinaire kroegentocht.

Meestal zit het vol in de restaurants, en moet je staan aan de bar of 'uit het vuistje' eten. In Bar Munto hadden we geluk: er kwam net een tafel vrij toen wij binnenkwamen. Aan de bar bestelden we, zoals opgedragen, twee margret. Met daarbij onze eerste culinaire zonde van de avond: twee bier in plaats van twee cider. Na een kwartiertje kregen we de margret op tafel: krokant gebakken eend, in een warm sausje van karamel. Met een beetje chips erbij, en natuurlijk een mandje met stokbrood. Een prima aperatif!

In Bar Sport was het een stuk drukker. Met moeite bemachtigden we een plek aan de bar, waar we met veel moeite het gerecht van ons briefje oplazen. "Tsjonguro?" "Tsjoongurro?" We lieten het briefje zien, en de man achter de bar ging er meteen mee aan de slag. Tijdens het wachten bestelden we een sangria. De 'txongurro' bleek een flensje te zijn met daarin een vulling van krab. Dit was misschien wel de lekkerste krab die ik ooit heb gehad. De neiging om meer te bestellen was groot, maar helaas stond er niks meer op het briefje. Met het stukje stokbrood veegde ik mijn bord schoon, om weer te vertrekken naar de volgende bar.

Het Baskische handschrift van de barman was niet altijd even makkelijk te lezen. Met moeite ontcijferden we de naam 'Goiz-Argi' van het briefje. Deze relatief rustige bar zat iets verderop in de straat vanBar Sport. We kregen meteen een plek aan de bar, en bestelden de brochettas gambas. De naam laat weinig te raden over: verse gamba's van de gril, op een stokbroodje. Over de gamba's lag een heerlijk sausje van ui en paprika. We bestelden er weer een biertje bij. Old habits die hard.

Tijd voor het echte diner. Op het terras van Astelena148 was het druk, maar we konden binnen vijf minuten een tafel krijgen. We bestelden alvast een cider en wachtten. Na een half uur kwam er eindelijk een tafel vrij. Vol verwachting gingen we zitten, want volgens barman Josef was dit het hoogtepunt van de binnenstad. Het personeel moest lachen toen wij de menukaart weigerden en het verfrommelde briefje lieten zien.

Als eerst werden de tacos de atun con foie geserveerd. Vier heerlijke stukken gegrilde tonijn, met een topping van foie gras. Dit was by far het lekkerste wat ik in San Sebastian heb mogen eten, en misschien wel één van mijn favoriete gerechten ooit. Het gerecht, vol van smaak, smolt weg in je mond. Twee stukken per persoon waren eigenlijk te weinig, maar de grote knaller moest nog komen...

De pulpo a la pancha was een enorm bord met daarop twee tentakels van een octopus, grote stukken ui, gebakken aardappels, gebakken lente ui en een hele dikke saus. Ik ben meestal geen fan van octopus, maar deze was perfect. Het smaakte niet naar rubber, maar was zowaar mals. De saus, aardappels en ui complementeerde de tentakels perfect. Het geheel viel zwaar op de maag: we kregen het met moeite op, maar we waren blij dat we hier mee hadden afgesloten.